Profesyonel bir askerdim. Hizmetimin on bir yılını entegre NATO kadrosunda geçirdim ve Bosna Hersek'teki Ifor ve Sfor misyonlarında görev aldım. Oberammergau'daki NATO okulunda çeşitli kurslarda kurs lideriydim.
Bay Kießler'in bu gazetede Bayan Misselwitz'i iddialarının önemli yönlerini atlamakla suçlaması beni çok rahatsız ediyor. Çünkü kendisi de argümanında önemli gerçekleri göz ardı ediyor.
En baştan başlayalım; 2+4 sözleşmesiyle. Anlaşma metninin tamamının uluslararası hukuk açısından bağlayıcı olduğunu varsayıyorum. Önsözde “başkalarının güvenlik çıkarlarını dikkate almaya kararlı” deniyor. Bu, yeniden birleşme sonrasında sözleşmeye taraf olan altı ortaktan yalnızca beşinin kalacağı anlamına geliyor. Gorbaçov, Sovyetler Birliği'nin güvenlik çıkarlarını açıkça tanımladı. NATO'nun doğuya doğru genişlemesi yok. Batılı anlatıya göre hiçbir zaman var olmayan NATO'nun Doğu'ya doğru genişletilmeyeceği vaadi, James Baker'ın 1990'daki Moskova ziyareti sırasında kameralar önünde tekrarlandı ve daha önce Baker'ın kendisine yazdığı bir mektupta da aynı şekilde yazılmıştı. Helmut Kohl!
Açık kaynak
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
Bay Kießler, NATO'nun “açıkça savunma amaçlarına hizmet ettiğini” iddia ediyor. Keşke Roma Bildirgesi'ni okusaydı. Yeni “sorumluluk alanını” tanımlıyordu ve fiili olarak küresel müdahale için kendi kendini yetkilendirme anlamına geliyordu.
İletişim bilimci Stefan Slaby durumu şu şekilde özetliyor: “1989'da bir savunma ittifakı olarak NATO, fiilen düşmanlarını kaybetti. Tepki, görevin yeniden tanımlanmasıydı. Bazen dedikleri gibi, çok kutuplu bir dünyanın zorluklarına 'adapte edilmişti'.”
Siyaset bilimci Kurt Gritsch'in açıkladığı gibi, bunlar arasında “her şeyden önce uluslararası terörizm, nükleer silah ticareti (nükleer silahların yayılması), 'başarısız devletler', ekonomik çıkarlara yönelik tehdit, küresel istikrarsızlaştırma ve göç hareketleri (sonuç olarak) ve ayrıca nükleer silahların yayılması” yer alıyor. küresel enerji arzı ve hammaddeler. BM yetkisine bağlılık artık vazgeçilmez bir önkoşul değildi; yeni düstur şuydu: 'Mümkün olduğunda, Gerektiğinde Olmadan BM'yle birlikte'.”
Üsküp, Kuzey Makedonya: NATO ordusunun Üsküp Havalimanı'ndaki buluşma noktasında, KFOR'un 11 Haziran 1999'da Kosova'yı işgal etmesi için son hazırlıklar yapılıyor.Markus Matzel/imago
1999'daki Kosova savaşı kostümlü provaydı. Sırplar tarafından “soykırım” yapılmadı. Dolayısıyla NATO'nun müdahalesi uluslararası hukuku ihlal ediyor; bu bir saldırı savaşıdır. NATO, BM'nin talimatı olmadan Kosova'yı Sırp topraklarından çıkardı. Bunun üzerine Batılı devletler Kosova'nın bağımsızlığını uluslararası hukuk çerçevesinde tanımak için harekete geçti.
Bay Kießler, Batı'nın “Putin'in savaşlarına” uzun süredir “müzakereler ve ortak çıkarları göz önünde bulundurarak” yanıt verdiğini yazarken de yanılıyor ve bunun kanıtı olarak 2008'de Gürcistan'daki savaşı ve 2014'te Donbass ve Kırım'ın ilhakını gösteriyor. .
Ukrayna'nın tüm tarihi de anlatılmalı
Gürcistan'da durum şöyleydi: Önce 150 civarında Amerikalı “askeri danışman” sessizce Gürcistan'dan çekildi. NATO Rusya ile tüm görüşmeleri kesti. NATO tesisinde konuşma yapmasına izin verilen tek Rus, Oberammergau'daki NATO okulunda verdiğim kursa Brüksel'den özel izin alarak katılan konuk konuşmacıydı.
AB adına faaliyet gösteren “Gürcistan'daki Çatışmaya İlişkin Bağımsız Uluslararası Araştırma Misyonu” (IIFFMCG), Kafkasya çatışmasına ilişkin raporunu Eylül 2009'da sundu. Bu yazıda, 7 Ağustos'u 8 Ağustos 2008'e bağlayan gece Gürcistan tarafında büyük çatışmalar yaşandığını belirtti. Komisyon, Gürcistan'ın Rus kuvvetlerinin 8 Ağustos'tan önce Güney Osetya'ya girdiği yönündeki iddiasını doğrulayamadı. Ancak Rusya malzeme ve eğitim sağlamıştı. Rusya'nın Güney Osetya ve Abhazya'nın bağımsızlığını tanıması G7 ülkeleri tarafından şiddetle kınandı. Hangi hakla?
2008'de Gürcistan Savaşı'nda Rus askerleriXinhua/imago
Ayrıca “Amerikan karşıtlığı” ile suçlanmadan Ukrayna'nın tüm hikayesini anlatmak gerekir.
1997 yılında aynı zamanda Brüksel'de NATO-Rusya Kuruluş Senedi imzalandı ve Washington'daki Kongre, NATO'nun tek taraflı olarak Rusya sınırlarına kadar genişletilmesine karar verdi. Aynı yıl, eski büyükelçiler, her iki partiden senatörler, hükümet üyeleri, silahsızlanma ve askeri uzmanlar ABD Başkanı Clinton'a açık bir mektup yazdılar:
“Rusya şu anda batı komşularına tehdit oluşturmuyor, Orta ve Doğu Avrupa devletleri de tehlikede değil. Bu ve yukarıda belirtilen diğer nedenlerden dolayı, NATO'nun genişlemesinin ne gerekli ne de arzu edilir olduğuna ve bu kötü tasarlanmış politikanın durdurulabileceğine ve durdurulması gerektiğine inanıyoruz.” İmzacılar arasında siyasetten, bilimden ve ordudan 40 tanınmış kişi vardı.
NATO daha sonra seçilmiş katılım adaylarına proaktif bir şekilde yaklaştı. Putin 2007'de NATO'nun doğuya doğru genişlemesinin Rusya için bir provokasyon olduğunu söylemişti. 2008'de Bükreş'teki NATO zirvesinde Ukrayna ve Gürcistan'a NATO üyeliği teklif edilmesi tartışıldığında şunları söyledi: “Askeri bir bloğun gelişine bakıyoruz [an unseren Grenzen]Üyelik yükümlülükleri 5. maddeyi de içeren ülkemizin güvenliğine doğrudan tehdit teşkil etmektedir.”
Lizbon'daki NATO-Rusya Konseyi Toplantısı, 2010Xinhua/imago
Tehditler, kararlar, tartışmalar
Attac'ın 2021 tarihli bir analizi şöyle diyor: “2008'deki ABD raporlarına göre, Putin'in NATO-Rusya Konseyi ile Ukrayna'nın NATO'ya katılması halinde Kırım ve doğu Ukrayna'nın Ukrayna'dan ayrılarak Rusya'ya ilhak edilebileceğini konuştuğu söyleniyor.”
Bir ek not olarak, ABD 13 Haziran 2002'de ABM Anlaşmasını tek taraflı olarak feshetti. Amaç ABD ve müttefikleri üzerinden balistik füzelere karşı kapsamlı savunma sağlamaktı. Görünüşte tamamen savunma amaçlı bir önlem. Ancak madalyonun diğer yüzü ABD'nin ilk vuruş kabiliyetini kazanması olacak. Polonya ve Romanya'da bulunan füze sahalarının İran tehdidine karşı savunma amaçlı kullanıldığı iddia ediliyor. Ancak fırlatıcılar, tipik ilk saldırı silahları olarak kabul edilen Tomahawk seyir füzelerinin fırlatıldığı rampalarla aynıdır.
Ukrayna söz konusu olduğunda ülkenin 2013 öncesinde zaten parçalanmış durumda olduğunu belirtmek gerekir. Donbass'ta milliyetçiler, “Portakallar” ve Rusya dostu halk olmak üzere üç grup vardı. ABD, Batı odaklı “Portakallar”ı açıkça destekledi.
Ancak AB, José Manuel Barroso şahsında Ukrayna'ya ya AB ya da Rusya seçeneği sunarak “Euromaidan”ın zeminini hazırladı. O dönemde Ukrayna'nın Rusya ile ticaret hacmi yüzde 50, AB ile yüzde 45 ve diğer BDT ülkeleriyle de yüzde 5 düzeyindeydi.
Başkanın AB-Ukrayna Ortaklık Anlaşması'nı imzalamayı reddetmesi, aslında demokratik olarak seçilmiş bir başkana karşı bir darbe olan ayaklanmaya yol açtı. ABD'nin Avrupa ve Avrasya İşlerinden Sorumlu Dışişleri Bakanı Yardımcısı Victoria Nuland'ın, Amerika'nın Kiev Büyükelçisi Geoffrey Pyatt'a, Amerika'nın Yanukoviç'in yerini almak üzere Arsenyi Yatseniuk'u seçtiğini söylediği dinlenilen bir görüşmede duyuluyor.
Rusya, açıklandığı gibi Donetsk ve Luhansk bölgelerinin ayrılmasını ve Kırım'ın ilhakını destekleyerek karşılık verdi.
Kiev'deki “Euromaidan” sırasındaki protestolar, 2013Depositphotos/imago
Rusya'nın diktatörlük olup olmadığı bizi ilgilendirmez
Bu arada, anlaşılabilir nedenlerle askeri gücü ilk kullanan Ukrayna oldu. Bu, Rusya'nın uluslararası hukuku ihlal eden saldırı savaşını mazur göstermez. İşlenen savaş suçları da affedilemez. Ancak Batı'daki kahramanlar şunu unutmamalıdır ki, diğerine parmak uzatan, üç parmağını da kendisine doğrultmuş olur.
Rusya'nın otokrasi mi yoksa diktatörlük mü olduğu bizi ilgilendirmez. Batı, otokratik devletlerle ve mutlak monarşilerle iyi iş yapıyor. Sayın Kießler de ABD'nin eski Büyükelçisi Kornblum'un Almanya'nın ABD ile ilişkileriyle ilgili şu cümlesini düşünmelidir: “Biz dost değiliz. ABD'nin çıkarlarına hizmet ettiği sürece ortağız.”
Oberammergau'daki NATO okulunda NATO, Bilim ve Politika Vakfı ve Alman Dış Politika Derneği'nden gelen konuk konuşmacılardan Rusya olmadan Avrupa'da hiçbir şeyin işe yaramayacağını defalarca duydum. Rusya'ya karşı da değil. Ve bu Amerikan politikası “Amerika'yı içeride tutmayı”, “Rusya'yı dışarıda tutmayı” ve “Almanya'yı aşağıda tutmayı” amaçlıyor. Ukrayna'daki savaş Amerika'nın küresel hegemonya hırsının sonucudur.
Şubat 2024'te, Rusya'nın Ukrayna'yı işgalinin ikinci yıldönümü vesilesiyle, Çin'in günlük Global Times gazetesi, Chicago Üniversitesi'nde siyaset bilimci olan John J. Mearsheimer ile bir röportaj yayınladı. Mearsheimer, bu çatışmadan büyük ölçüde Batı'nın sorumlu olduğu ve ABD politikasının başarısız olduğu yönündeki uzun süredir devam eden inancını bu kitapta haklı çıkardı. İki yıldır devam eden askeri çatışmanın sonu görünmüyor.
Hans-Jürgen Römpler 1952'de Doğu Almanya'da doğdu ancak Batı Almanya'da büyüdü. 1973'te Bundeswehr'e katıldı.
Bu, açık kaynak girişimimizin bir parçası olarak gönderilen bir gönderidir. İle Açık kaynak Berlin yayınevi, ilgilenen herkese, ilgili içeriğe ve profesyonel kalite standartlarına sahip metinler sunma fırsatı sunuyor. Seçilen katkılar yayınlanacak ve onurlandırılacaktır.
Bay Kießler'in bu gazetede Bayan Misselwitz'i iddialarının önemli yönlerini atlamakla suçlaması beni çok rahatsız ediyor. Çünkü kendisi de argümanında önemli gerçekleri göz ardı ediyor.
En baştan başlayalım; 2+4 sözleşmesiyle. Anlaşma metninin tamamının uluslararası hukuk açısından bağlayıcı olduğunu varsayıyorum. Önsözde “başkalarının güvenlik çıkarlarını dikkate almaya kararlı” deniyor. Bu, yeniden birleşme sonrasında sözleşmeye taraf olan altı ortaktan yalnızca beşinin kalacağı anlamına geliyor. Gorbaçov, Sovyetler Birliği'nin güvenlik çıkarlarını açıkça tanımladı. NATO'nun doğuya doğru genişlemesi yok. Batılı anlatıya göre hiçbir zaman var olmayan NATO'nun Doğu'ya doğru genişletilmeyeceği vaadi, James Baker'ın 1990'daki Moskova ziyareti sırasında kameralar önünde tekrarlandı ve daha önce Baker'ın kendisine yazdığı bir mektupta da aynı şekilde yazılmıştı. Helmut Kohl!
Açık kaynak
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
Bay Kießler, NATO'nun “açıkça savunma amaçlarına hizmet ettiğini” iddia ediyor. Keşke Roma Bildirgesi'ni okusaydı. Yeni “sorumluluk alanını” tanımlıyordu ve fiili olarak küresel müdahale için kendi kendini yetkilendirme anlamına geliyordu.
İletişim bilimci Stefan Slaby durumu şu şekilde özetliyor: “1989'da bir savunma ittifakı olarak NATO, fiilen düşmanlarını kaybetti. Tepki, görevin yeniden tanımlanmasıydı. Bazen dedikleri gibi, çok kutuplu bir dünyanın zorluklarına 'adapte edilmişti'.”
Siyaset bilimci Kurt Gritsch'in açıkladığı gibi, bunlar arasında “her şeyden önce uluslararası terörizm, nükleer silah ticareti (nükleer silahların yayılması), 'başarısız devletler', ekonomik çıkarlara yönelik tehdit, küresel istikrarsızlaştırma ve göç hareketleri (sonuç olarak) ve ayrıca nükleer silahların yayılması” yer alıyor. küresel enerji arzı ve hammaddeler. BM yetkisine bağlılık artık vazgeçilmez bir önkoşul değildi; yeni düstur şuydu: 'Mümkün olduğunda, Gerektiğinde Olmadan BM'yle birlikte'.”
Üsküp, Kuzey Makedonya: NATO ordusunun Üsküp Havalimanı'ndaki buluşma noktasında, KFOR'un 11 Haziran 1999'da Kosova'yı işgal etmesi için son hazırlıklar yapılıyor.Markus Matzel/imago
1999'daki Kosova savaşı kostümlü provaydı. Sırplar tarafından “soykırım” yapılmadı. Dolayısıyla NATO'nun müdahalesi uluslararası hukuku ihlal ediyor; bu bir saldırı savaşıdır. NATO, BM'nin talimatı olmadan Kosova'yı Sırp topraklarından çıkardı. Bunun üzerine Batılı devletler Kosova'nın bağımsızlığını uluslararası hukuk çerçevesinde tanımak için harekete geçti.
Bay Kießler, Batı'nın “Putin'in savaşlarına” uzun süredir “müzakereler ve ortak çıkarları göz önünde bulundurarak” yanıt verdiğini yazarken de yanılıyor ve bunun kanıtı olarak 2008'de Gürcistan'daki savaşı ve 2014'te Donbass ve Kırım'ın ilhakını gösteriyor. .
Ukrayna'nın tüm tarihi de anlatılmalı
Gürcistan'da durum şöyleydi: Önce 150 civarında Amerikalı “askeri danışman” sessizce Gürcistan'dan çekildi. NATO Rusya ile tüm görüşmeleri kesti. NATO tesisinde konuşma yapmasına izin verilen tek Rus, Oberammergau'daki NATO okulunda verdiğim kursa Brüksel'den özel izin alarak katılan konuk konuşmacıydı.
AB adına faaliyet gösteren “Gürcistan'daki Çatışmaya İlişkin Bağımsız Uluslararası Araştırma Misyonu” (IIFFMCG), Kafkasya çatışmasına ilişkin raporunu Eylül 2009'da sundu. Bu yazıda, 7 Ağustos'u 8 Ağustos 2008'e bağlayan gece Gürcistan tarafında büyük çatışmalar yaşandığını belirtti. Komisyon, Gürcistan'ın Rus kuvvetlerinin 8 Ağustos'tan önce Güney Osetya'ya girdiği yönündeki iddiasını doğrulayamadı. Ancak Rusya malzeme ve eğitim sağlamıştı. Rusya'nın Güney Osetya ve Abhazya'nın bağımsızlığını tanıması G7 ülkeleri tarafından şiddetle kınandı. Hangi hakla?
2008'de Gürcistan Savaşı'nda Rus askerleriXinhua/imago
Ayrıca “Amerikan karşıtlığı” ile suçlanmadan Ukrayna'nın tüm hikayesini anlatmak gerekir.
1997 yılında aynı zamanda Brüksel'de NATO-Rusya Kuruluş Senedi imzalandı ve Washington'daki Kongre, NATO'nun tek taraflı olarak Rusya sınırlarına kadar genişletilmesine karar verdi. Aynı yıl, eski büyükelçiler, her iki partiden senatörler, hükümet üyeleri, silahsızlanma ve askeri uzmanlar ABD Başkanı Clinton'a açık bir mektup yazdılar:
“Rusya şu anda batı komşularına tehdit oluşturmuyor, Orta ve Doğu Avrupa devletleri de tehlikede değil. Bu ve yukarıda belirtilen diğer nedenlerden dolayı, NATO'nun genişlemesinin ne gerekli ne de arzu edilir olduğuna ve bu kötü tasarlanmış politikanın durdurulabileceğine ve durdurulması gerektiğine inanıyoruz.” İmzacılar arasında siyasetten, bilimden ve ordudan 40 tanınmış kişi vardı.
NATO daha sonra seçilmiş katılım adaylarına proaktif bir şekilde yaklaştı. Putin 2007'de NATO'nun doğuya doğru genişlemesinin Rusya için bir provokasyon olduğunu söylemişti. 2008'de Bükreş'teki NATO zirvesinde Ukrayna ve Gürcistan'a NATO üyeliği teklif edilmesi tartışıldığında şunları söyledi: “Askeri bir bloğun gelişine bakıyoruz [an unseren Grenzen]Üyelik yükümlülükleri 5. maddeyi de içeren ülkemizin güvenliğine doğrudan tehdit teşkil etmektedir.”
Lizbon'daki NATO-Rusya Konseyi Toplantısı, 2010Xinhua/imago
Tehditler, kararlar, tartışmalar
Attac'ın 2021 tarihli bir analizi şöyle diyor: “2008'deki ABD raporlarına göre, Putin'in NATO-Rusya Konseyi ile Ukrayna'nın NATO'ya katılması halinde Kırım ve doğu Ukrayna'nın Ukrayna'dan ayrılarak Rusya'ya ilhak edilebileceğini konuştuğu söyleniyor.”
Bir ek not olarak, ABD 13 Haziran 2002'de ABM Anlaşmasını tek taraflı olarak feshetti. Amaç ABD ve müttefikleri üzerinden balistik füzelere karşı kapsamlı savunma sağlamaktı. Görünüşte tamamen savunma amaçlı bir önlem. Ancak madalyonun diğer yüzü ABD'nin ilk vuruş kabiliyetini kazanması olacak. Polonya ve Romanya'da bulunan füze sahalarının İran tehdidine karşı savunma amaçlı kullanıldığı iddia ediliyor. Ancak fırlatıcılar, tipik ilk saldırı silahları olarak kabul edilen Tomahawk seyir füzelerinin fırlatıldığı rampalarla aynıdır.
Ukrayna söz konusu olduğunda ülkenin 2013 öncesinde zaten parçalanmış durumda olduğunu belirtmek gerekir. Donbass'ta milliyetçiler, “Portakallar” ve Rusya dostu halk olmak üzere üç grup vardı. ABD, Batı odaklı “Portakallar”ı açıkça destekledi.
Ancak AB, José Manuel Barroso şahsında Ukrayna'ya ya AB ya da Rusya seçeneği sunarak “Euromaidan”ın zeminini hazırladı. O dönemde Ukrayna'nın Rusya ile ticaret hacmi yüzde 50, AB ile yüzde 45 ve diğer BDT ülkeleriyle de yüzde 5 düzeyindeydi.
Başkanın AB-Ukrayna Ortaklık Anlaşması'nı imzalamayı reddetmesi, aslında demokratik olarak seçilmiş bir başkana karşı bir darbe olan ayaklanmaya yol açtı. ABD'nin Avrupa ve Avrasya İşlerinden Sorumlu Dışişleri Bakanı Yardımcısı Victoria Nuland'ın, Amerika'nın Kiev Büyükelçisi Geoffrey Pyatt'a, Amerika'nın Yanukoviç'in yerini almak üzere Arsenyi Yatseniuk'u seçtiğini söylediği dinlenilen bir görüşmede duyuluyor.
Rusya, açıklandığı gibi Donetsk ve Luhansk bölgelerinin ayrılmasını ve Kırım'ın ilhakını destekleyerek karşılık verdi.
Kiev'deki “Euromaidan” sırasındaki protestolar, 2013Depositphotos/imago
Rusya'nın diktatörlük olup olmadığı bizi ilgilendirmez
Bu arada, anlaşılabilir nedenlerle askeri gücü ilk kullanan Ukrayna oldu. Bu, Rusya'nın uluslararası hukuku ihlal eden saldırı savaşını mazur göstermez. İşlenen savaş suçları da affedilemez. Ancak Batı'daki kahramanlar şunu unutmamalıdır ki, diğerine parmak uzatan, üç parmağını da kendisine doğrultmuş olur.
Rusya'nın otokrasi mi yoksa diktatörlük mü olduğu bizi ilgilendirmez. Batı, otokratik devletlerle ve mutlak monarşilerle iyi iş yapıyor. Sayın Kießler de ABD'nin eski Büyükelçisi Kornblum'un Almanya'nın ABD ile ilişkileriyle ilgili şu cümlesini düşünmelidir: “Biz dost değiliz. ABD'nin çıkarlarına hizmet ettiği sürece ortağız.”
Oberammergau'daki NATO okulunda NATO, Bilim ve Politika Vakfı ve Alman Dış Politika Derneği'nden gelen konuk konuşmacılardan Rusya olmadan Avrupa'da hiçbir şeyin işe yaramayacağını defalarca duydum. Rusya'ya karşı da değil. Ve bu Amerikan politikası “Amerika'yı içeride tutmayı”, “Rusya'yı dışarıda tutmayı” ve “Almanya'yı aşağıda tutmayı” amaçlıyor. Ukrayna'daki savaş Amerika'nın küresel hegemonya hırsının sonucudur.
Şubat 2024'te, Rusya'nın Ukrayna'yı işgalinin ikinci yıldönümü vesilesiyle, Çin'in günlük Global Times gazetesi, Chicago Üniversitesi'nde siyaset bilimci olan John J. Mearsheimer ile bir röportaj yayınladı. Mearsheimer, bu çatışmadan büyük ölçüde Batı'nın sorumlu olduğu ve ABD politikasının başarısız olduğu yönündeki uzun süredir devam eden inancını bu kitapta haklı çıkardı. İki yıldır devam eden askeri çatışmanın sonu görünmüyor.
Hans-Jürgen Römpler 1952'de Doğu Almanya'da doğdu ancak Batı Almanya'da büyüdü. 1973'te Bundeswehr'e katıldı.
Bu, açık kaynak girişimimizin bir parçası olarak gönderilen bir gönderidir. İle Açık kaynak Berlin yayınevi, ilgilenen herkese, ilgili içeriğe ve profesyonel kalite standartlarına sahip metinler sunma fırsatı sunuyor. Seçilen katkılar yayınlanacak ve onurlandırılacaktır.